Carmina Burana in Italië mei 2024

Kort voor het vertrek kregen wij het bericht dat Martin van der Brugge vanwege verdrietige omstandigheden niet mee kon gaan en de baton over moest dragen aan Paul Valk. Zo kan het ook gaan in het leven van koorreizen.
En daar begint dan ook ‘het denken-terug’. Herinneringen aan de concerten in Crema en Cremona: de eerste gedirigeerd door Paul Valk, niet met een baton, maar met zijn hele lijf: ogen, oren, mond, hoofd. Het was een feest om na het ontbijt met hem te mogen repeteren! Vanaf het moment dat hij voor ons stond, wisten we dat het goed was. Hij gaf ons het vertrouwen dat we iets moois zouden maken van het ‘meesterwerk van Orff’. Het concert onder zijn leiding was in het Auditorium van Crema. Een volle ‘zaal’ en na afloop een bijna niet te stoppen applaus. Prachtavond dus!
Het tweede concert vond plaats in het Stradivarius Museum in Cremona. Dáár te mogen zingen is al een cadeau op zich. Dát concert echter stond onder leiding van de Italiaanse Patrizia Bernelich, die extra sopranen en een kinderkoor had meegenomen. Had Valk de lichaamstaal en het Nederlands waardoor wij hem helemaal begrepen, bij Bernelich ontbrak dat en zelfs het Engels beheerste zij niet. Veel tijd werd door haar besteed aan het placeren van vooral sopranen en de kinderen. Maar, we geven het toe: van begin tot einde deed orkest en koor wat er verwacht werd, mede dus door haar strakke wijze van dirigeren. Ook bij dit concert was het applaus bijna blijvend. Maar ja wat wil je met zo’n 50 kinderen, waarvan complete families aanwezig waren!

De stukken van de Carmina Burana, de stemmen van Leonor, haar krachtige, lichte zuivere sopraan waar het Italiaanse kinderkoor zeer van onder de indruk was, de ‘meesterlijke’ diepe bariton van Pierre, die geweldige acteur die Orff tot een toneelschrijver maakte, en waar ook de kinderen in het Stradivariusmuseum in Cremona ademloos naar keken, de heldere tenorstem van Jan Kristof, zo’n kleine bijdrage aan het geheel, maar zo supermooi.
Natuurlijk: deze stemmen kregen begeleiding van twee ‘ras’pianisten, die al vaker deelgenoot waren van een reis van ICP: Adriaan de Wit en Rob Nederlof. Onze twee ‘vleugelspelers’, want ja, als je in het koor zit, dan zie je voor je het orkest: in dit geval aan de ene vleugel Adriaan en de andere Rob, met daar tussenin de andere instrumenten. Twee pianisten waar je een grote P voor kan zetten. Wat een prachtig pianospel brachten zij ten gehore en wat een samenspel ook met de andere muzikanten van de Carmina: het slagwerk!

En daar wil ik mee eindigen…. Ron, de ‘meester’ van de percussieklas, met zijn ‘leerlingen’, Maron, Iris, Jos en David. De instrumenten die zij bespeelden waren, naast de grote pauken, o.a. de triangel, tamboerijn, xylofoon, bekkens, cimbalen, grote en kleine trommen en nog zoveel meer.
Heel bijzonder bij beide concerten was het feit dat het percussievijftal als eerste het podium mocht betreden: dat is bij een stuk als de Carmina Burana natuurlijk bijna logisch, maar toch, het gebeurde wel! En wij in het koor voelden ons zo trots bij dat mooie begin. En daar achter volgden de pianisten, de solisten en als laatste de dirigent.
En in de zaal, tussen het publiek, zat Klaas Touwen, directeur van de organisatie waar we deze reis mee maakten. Hij genoot zichtbaar en dat begrijpen wij.
Ageeth (alt)