Koorproject Faure en Durufle in de Kathedraal van Orleans

Het Requiem van Fauré en dat van Duruflé te mogen zingen in de kathedraal van Orléans, het leek me het summum en dat was het ook. Vier dagen op stap met chauffeur Bert die ons rustig en voortreffelijk naar Orléans reed en voor Parijs zijn hand niet omdraaide. We sliepen in een modern hotel op loopafstand van de kathedraal. Onze eigen bus was beschikbaar voor wie dat wilde. De bus moest wel omrijden maar goed, dan zag je de Loire nog eens een keer.

Op de eerste dag speelde Jean-Pierre Griveau, de organist van de kathedraal, voor ons op het immense orgel: een prachtige vertolking van Bach, Bartók en Ropartz. De kathedraal ademt Jeanne d’Arc . Ze staat er in glas-in-lood, ze staat er in marmer, en rechts tekent zich nog de kapel af waar zij begin mei 1429 na haar overwinning op de Engelsen de mis bijwoonde. We repeteerden die eerste dag in de kathedraal en in de nabije eenvoudige Eglise Saint-Pierre du Martroi.

Een zeer deskundige gids leidde ons daarna door het centrum en vertelde over de representaties van Jeanne d’Arc door de eeuwen heen. We liepen langs o zo oude woningen en langs de universiteit waar Calvijn nog lange tijd verbleef. In de zwoele avond (het was er heerlijk warm) verdeelden de koorleden zich als vanzelf in kleiner verband om wat te eten. Zelf heb ik met vijf andere koorleden die ik van tevoren niet kende, de hele avond gezellig buiten zitten eten in de oudste straat van Orléans.

De volgende dag was het opnieuw repeteren, in beide kerken. Repeteren in de kathedraal maakte ook duidelijk hoe de definitieve opstelling van ons onovertroffen kwintet en van het hele koor diende te zijn. Bernard Touwen regelt dat als geen ander.

Om half vijf was er het concert voor meer dan driehonderd mensen: je zingt bezield onder leiding van Bernard, je zingt met elkaar en voor elkaar, je zingt voor die dappere jonge vrouw uit de vijftiende eeuw, je zingt voor het goede doel Caritas, en onze solisten Sabine Kirsten en Frank Hermans zongen de sterren van de hemel.

Na een welverdiend diner in het hotel vertrokken we de dag daarna naar Parijs waar Daphne ons verwelkomde. Zelden heb ik een gids zo met diepgang Parijs horen behandelen. Ze wees ons tot slot op straten waar we het beste konden lunchen. Daarna bij de Eiffeltoren weer de bus in, en onderweg zorgde Theo voor koffie of een wijntje.

Deze koorreis was een prachtcombinatie van toerisme (ja, er was tijd voor een bezoek aan het Maison de Jeanne) en het met zijn allen werken aan een eindproduct: de vertolking van de beide Requiems. Mooi ook om daarbij de samenwerking te zien tussen de beide organisten: Jean-Pierre en onze Rob. Muziek bindt en muziek gaat over de grenzen heen. Het is maar weer eens bewezen.

Jeanne Buck