In de Sporen van W.A. Mozart

Ik neem mij voor dichtbij mijzelf te blijven en me niet over iedereen te verdelen, alle namen te moeten weten, inclusief levensverhalen. We zijn maar acht dagen weg. Blij dat bij de eerste stop er een leuke klik is met Edith, ook alleen op pad. We zullen deze dagen veel met elkaar optrekken, bijvoorbeeld naast elkaar zitten in de bus. Dat is wel zo’n dingetje, als je alleen weggaat. Wij schijnen anderen de indruk te hebben gegeven dat we al jaren vriendinnen waren. We hebben veel te kletsen samen en zeker en vooral ook te lachen. Heerlijk.

Ik blijk het fijn te vinden, dit georganiseerde gebeuren. Zo laat bij de bus, zo laat bij een restaurant. Niks zelf te hoeven in tegenstelling tot mijn dagelijks bestaan. De inhoud van deze dagen heb ik knap in elkaar gezet gevonden. Misschien soms wat veel. Enigszins tijdverlies door afstanden tussen hotel en stad …alhoewel… dat gaf ook uitrusttijd en mooie vergezichten. Er is blijkt nu achteraf wel heel veel langs gekomen. De musea, stadswandelingen, luisteren naar gidsen, het heel veel zien, waarnemen… er iets van vinden. Fysieke inspanningen zijn er geweest met het wandelen over oude straten en pleinen in volle zon. Mozart gedenken en bedanken als een onderstroom voelbaar, zo indrukwekkend en mooi tijdens de concertjes meegegeven.

De omgang met busgenoten verliep wat mij betreft heel soepel, ongedwongen en respectvol. Dick die zich meldde met nuttige informatie, kort maar krachtig en altijd vriendelijk, bescheiden dienstbaar.

Op de heenweg naar Salzburg ervoer ik het als ontroerend, dat al deze mensen met hun veelal al doorleefde levens de moed, vertrouwen en kwetsbaarheid toonden zich aan deze reis over te geven.

‘Wat gaat er bij ieder van ons door het hart’, vroeg ik me af en hoefde het niet te weten. In deze bizarre wereld bestaat dit dus ook. Mensen die het zichzelf gunnen deze weelde te ondergaan zittend in de stilte van de deinende bus, verbonden gedragen worden. Wij zaten in hetzelfde bus-schuitje. Het voelde voor mij zo liefdevol.

De sensatie van tijd verloopt zo heerlijk anders bij weg zijn. Eenmaal in Salzburg heb ik het gevoel al een week van huis te zijn. Dick is goed maatje met onze chauffeur Bart, die ook nog eens Opa wordt deze dagen. We delen meer met elkaar dan alleen de reis.

Wat denk ik nu, achteraf aan heel veel fijne momenten, verrijking, de musea, het levendige imposante Klooster in Melk, de prachtige natuur met die enorme velden groen, groen en nog eens groen in verscheidenheid van tinten.

De rust van de chauffeur trefzeker op de weg en zijn doel voor ogen hebbende. Corelli als busmuziek met leuke tekst en uitleg van Dick. Later zullen Co, Diny, Edith en ik in Praag smullen van iets lekkers terwijl de CD-speler een pianoconcert van dat wonderkind Mozart laat horen. Wij zijn erdoor ontroerd de pracht bij al deze praal en voelen ons vrienden worden.

Salzburg, Wenen en Praag... ze zijn alle drie in vogelvlucht voor me gaan leven. Heel bijzonder om hier zo ontspannen van te hebben genoten. Dat was me qua inhoud in mijn eentje nooit gelukt en zeker ook niet zo gezellig zijn geweest.

Het afsluitende concert in Slot Dobris vond ik heel mooie inhoud en uitvoering met entourage en zomeravond. Hopelijk hebben de twee vrouwen, die ongelukkig ten val kwamen er niet al te veel/lang last van.

Bus 1 zal de volgende dag harmonieus vertrekken en we zullen Dick, Bart en Klaas enveloppen geven met schetsjes van Praag en centjes als dank voor hun werk om ons deze acht dagen dit plezier te geven, waar we vast allemaal graag voor betaald hebben. Het zou heel wat duurder uitvallen, als de reisleiders dit niet op soort van vrijwilligersbasis deden. Ze genieten er zelf van mee, dat was duidelijk.

Allen ben ik dankbaar die hierbij betrokken waren met bedenken, uitvoeren, bijdrage leverend met aanwezigheid.

DANK!

Pien Claassen